yarın için bir çözüm arıyordu.nasıl kurtulabilirdi bu saçmalığın içinden,bu bataktan ve neden bu hayata girişmişti.bir de yetmezmiş gibi bakmakla yükümlü olduklarını kendi belirlemişti.ah!nereden bilebilirdi ki böyle olacağını.aylardır tek yaptığı düşünmekti.insanları suçluyordu.düşündükçe kendi suçlarından arınmak için..
onun yaşındaki adamlar rakı masasında keyif yapıp kadınlarına sokulurken,o içki içtiğinde bile komaya giriyordu.nasıl böyle batmıştı!filmlerdeki gibi korunmuyordu gurur.düzen bunu yaptırmıyordu.
ailesindeki gururun yitip gitmesiyse en acısıydı onun için.tıkanıp kalmıştı zaten o saatten sonra.
ne yapsındı da bunlardan kurtulsundu?babasını özlemişti...'erken gitmemeliydi bu dünyadan'diye düşündü.akıl danışacağı biri olmalıydı.o öyle yetişmişti,kendi kendine olamıyordu.insanların konuştuklarında doğrular arıyordu,bir sürü hikayeler yazıyordu kafasında.bir erkekti o!hayal kurulur muydu ve ağlanır mıydı!hayır!
nefret ediyordu etrafındaki insanlar ondan.hem de çok...çok hatalar yapmıştı,hikayelerini anlatabileceği insan kalmamıştı.babası ölmüştü,oğluyla da konuşamıyordu artık.ne zaman böyle olmuşlardı?suçlarını düşünüyordu.artık kopmuştu kopan.basit bir serseri olmuştu.deliriyordu.belki de delirmeliydi,belki de göçüp gitmeliydi bu dünyadan..onu da düşünüyordu.ama öyle yetişmemişti.hemen siliyordu kafasından.hala güçlüyüm ayaklarına yatıyordu ve o basit bir adamdı.duyguları rahatlıkla sömürebilirdi.vicdan muhasebesine düşmezdi çünkü kendi içi de acıyordu ve bu onun hazzını da seviyordu,karşısında onun için gözyaşı döküldüğünde ciddileşmeyi de seviyordu,yatalak bir aciz olunca etrafında ona bakanlarla oturmayı da.
garip sıradandı.
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder