bir de asıl problemin kelime cambazı olmamam olduğunu düşünüyorum.
hiçbir zaman doğuştan gelmedi bana,sevdiklerim,hayallerim,çekip gitme isteklerim,birileri de aşılamadı.kendimi tanımlamadığım zamanlarda bir bit gibi oluyorum,hani dostoyevski'nin bahsettiklerinden.güzel fotoğraflar eşliğinde güzel yazılar yazmak istiyorum.tabi güzel şarkılarım da olmalı.biraz da okumak istiyorum.biraz da konuşmak isityorum.anlatmak istiyorum bu yüzeysellikleri,yıpranmışlıkları,uzun uzun muhabbetler etmek istiyorum derinlere inilen,sadece güldüğümüz eğlendiğimiz anlarla yetinmemeli demek istiyorum,"herkes birbirini hafife aldığı için birbirimizi kaldırabiliyoruz,oysa ki insanın bu kadar arkadaşı olamaz önemli olan paylaştıklarımız kadarıyla birbirimizi taşıyabilmemizdir"demek istiyorum,korkularımın olduğunu hümanistlikten değil,yalnızlaşmaktan da değil de başka birşeyden işte.nedenini bilemeden yaptığım şeyler çoğaldıkça ben azalıyorum gibi oluyor.keşke keşke keşke diyorum ama yine de kuruyorum o cümleleri,yapmış bulnuyorum,gitmiş bulunuyorum.