Bir vagonda
tek başıma yolculuk yapıyorum.Kalem ve defteri elime alabilmek için tam bir saat
harcıyorum.Olsun.Çünkü inip binen insanları gözlemlemişim.hayat nasılsa bir
şekilde akıp gidecek,bir anında olmamayı göze alabilirim,beynimden hikayeler
yaratmayı bırakıp,yazmaya karar veriyorum.
“Bu güzel bir duygu.”
dediğimde,fazla;”kötü” dediğimde,yalan;”hissiz” dediğimde,samimiyetsiz
olacağından ruh halime tanımlamalar getirme işini o an bırakıyorum,yolculuk
bitiyor.
Bir yere girip
oturuyorum.”Ben yalnız bir kadınım.Şarabı çok severim.Biraz müzik ve fazlaca
sigara.Ama şarabı gerçekten severim.Bence şarap iki kişilik değil tek
kişiliktir”.notunu iliştiriyorum bir kenara.
“Kötü insan olma” kıstaslarımın evrensel olduğunu düşünüyorum.”Dünya
kötü insan kaynıyordu.Uzaktan seyrettim.Ben de kötü biri olabilirdim,ama bir
kenarda sessizce içkimi içtiğim için kimse anlayamazdı.”da ilişiyor bir kenara.
”Sonra konuşmamak
da evrenseldir. “ diye zırvalamaya devam ediyorum.
Yine aşık olmak istemeyip ama yine de
yalnızlığıma lanet ediyorum.
Huzurla konuşuyorum.Uzağız
birbirimize.öyle diyor.”Birbirimizin olamayacağız.Senin içinde bir yerde o
korkak kuş hep kalacak.Bazen korku,bazen heyecan verecek ama olacak”diyor.”Çünkü
o yoksa sen enkazsın.Bulamayacaksın iyiyi,güzeli,kötüyü,çirkini.Çünkü o yoksa enkazsın”
diye yineliyor.”tadını alamayacaksın o yoksa hiç bir şeyin.hep eksik kalacaksın.”
Daha sürdürecekti sanırım ama susturuyorum.Dışarı çıkıyorum.
“Akşam saatleri
olduğu için her yer kapalı.kapalı dükkanların olduğu sokaklarda alabildiğine
yürüyorum.Bazen sadece binalar arasından geçiyorum.Bir balkonda yorgan asılı.dikkatimi
çekiyor.Niye çekiyor bilmiyorum.Trende karşımda oturan 5-6 yaşlarındaki leh kız
aklıma geliyor.Konuşmadan nasıl anlaşırız çaresizliğiyle baktığım gözlerinden
aldığım 5 yaştan daha olgun olan gülümsemesinin herşeyi nasıl güzelleştirdiğini
düşünüyorum.Kadın balkondaki yorganı topluyor.biraz karnım acıkıyor.ama bu anı
da bozmak istemiyorum.”kimse yanıma gelmeden sonsuza dek bu bankta,hayatımı
düşleyebilirim”diye düşünüyorum.”
Bir bankta defterime
bunları yazıyorum.Ve hikaye bitiyor.