bazen kendimi çok yalnız hissediyorum sevgilim.."herkes gibi" diye başlayıp olumsuz bir cümleyle devam eden şu şeyler var ya.olamadım işte "herkes gibi".senin de dediğin gibi akışına bırakamadım,mutsuz olmak için sebepler aradım belki de.boğazımda takılı kalmış cümleleri,söyleme zamanım her geldiğinde ve her defasında söyleyemeyişimde saklı sıkıntım,hüznüm.sana olan sevgimden de korktum hep.olmazdı ki böyle sevgi.sevgine ısrarla inanırken ama sana güvenmezken olmazdı.ben her seni düşünürken,başka bir diyarda kaybolduğumu hissettikten sonra kendime geldiğimde,gerçek dünyaya döndüğümde bigün muhakkak biteceğine inandırdım kendimi.hep en kötüsünü düşündüm.önce kendi hayatımı kurmam gerekliydi ama sonra tekrar seninle bi hayat kurdum.güzel,bembeyaz,huzurlu,ama sonra yine gerçek hayat."önce kendi hayatımı kurmam gerekliydi"çünkü bana bunu öğrettiler.yaşamak istediğim dünyayla,gerçek düny arasında sürekli gidip geldim.hayal dünyasında sen iyiydin.herkesten iyi.güvenilir.yalnızca ikimiz vardık orada.omzuna yaslandığım zaman herşey tamamdı sanki.ama birde gerçek dünya vardı,bana kimseye güvenmemeyi öğreten.doğrularımda,yanlışlarımda,günahlarımda,sevaplarımda yalnız kaldığımı öğreten.bir bakışla,bir hareketle tüm huzurumu kaçıran "gerçek hayat"..
bazen beni bu vesveselerden tamamen çekip çıkaracağını düşünmüyor değilim sevgilim.ama ben o hayal dünyasında yaşamayı hakedecek kadar iyi biri de değilim belki..ve belki de insanlardan korktuğumu bilen,benim güçsüz yanımı bilen tek insan sensin.çünkü ben "güçlü"ydüm "herkes"e göre.
ve sana şunu söylemeliyim ki,o kadar da elle tutulur,gözle görülür somut sorunlar değildir insanı yıldıran..
ya da başka bir belki de,benim kendimle alıp veremediğim vardır şu dünyada.kendime neden yaptığımı bilmediğim birsürü şey.beni gerçekten anlayabilir misin sevgilim?belki de saçmalıyorumdur,belki de öyle değildir.ama açık seçik anladığım ve enteresan gelen iki kelime var;seni seviyorum.
ve sonra açık seçik olan bi şey daha var ki sen dünyadaki en kötü insansın.
